Cyprus Students Prize

Ο πίνακας αποτυπώνει την αίσθηση του δροσερού πρωινού αέρα μια φθινοπωρινή μέρα, όταν τα φύλλα αρχίζουν να γίνονται χρυσά

Ο χώρος εργασίας μου

Αυτό το σχέδιο αποτυπώνει μια στιγμή ωμής σαφήνειας και αντιπαράθεσης. Χρησιμοποιώντας χρωματιστά μολύβια, δημιούργησα μια φθαρμένη, σχεδόν διαβρωμένη υφή, σαν η φιγούρα να ξεθωριάζει ή να αποσυντίθεται. Οι βαθιές, έντονες αποχρώσεις του μαύρου, του μπλε και του καφέ έρχονται σε έντονη αντίθεση με το φωτισμένο δέρμα, ενισχύοντας την αίσθηση της έκθεσης και της ευπάθειας. Εμπνευσμένος από τους εκφραστικούς πίνακες του Egon Schiele, σκηνοθέτησα το μοντέλο μου μέσω διφορούμενων, παραμορφωμένων κινήσεων για να προκαλέσω ένταση και ανησυχία. Για να θολώσω τη γραμμή μεταξύ σχεδίου και φωτογραφίας, πραγματικότητας και φαντασίας, ζωγράφισα απευθείας στο δέρμα της, δημιουργώντας ένα φανταστικό εφέ σαν κλόουν. Αυτή η αισθητική υπαινίσσεται θέματα ταπείνωσης και εκμετάλλευσης των γυναικών, ενισχύοντας την ανησυχητική αλλά σαγηνευτική ατμόσφαιρα του κομματιού.

Τα στρώματα της ταυτότητας δεν διαλύουν την αφαίρεση, θολώνοντας τη γραμμή μεταξύ εαυτού και μνήμης. Μια αντανάκλαση του τρόπου με τον οποίο ο χρόνος διαβρώνει, αλλά διατηρεί κομμάτια αυτού που είμαστε.

Αυτή η ελαιογραφία εξερευνά το μάτι ως ένα αμετάβλητο κατώφλι μεταξύ του εσωτερικού εαυτού και του εξωτερικού κόσμου. Ενώ τα χέρια μπορούν να θωρακίσουν ή να χειραγωγήσουν την αντίληψη, το μάτι παραμένει ένας ακάλυπτος αγωγός αλήθειας.

Το έργο τέχνης τονίζει τα θέματα της φυλάκισης και του εγκλωβισμού που επιβάλλονται στις γυναίκες από τα κοινωνικά έμφυλα στερεότυπα. Το περίπλοκο δίχτυ που επικαλύπτει το πρόσωπο του υποκειμένου χρησιμεύει ως μεταφορά για αυτούς τους κοινωνικούς περιορισμούς, επικοινωνώντας οπτικά πόσο βαθιά εδραιωμένοι μπορούν να αισθάνονται αυτοί οι περιορισμοί. Το δίχτυ αφήνεται κενό για να αντικατοπτρίζει την επίλυση και την απελευθέρωση, ενεργώντας ως ένα ελπιδοφόρο αλλά δυναμικό στοιχείο. Ο τίτλος δείχνει ότι αντί να αφήσει αυτούς τους περιορισμούς να την ορίσουν, το μοντέλο επαναπροσδιορίζει την ταυτότητά του και αναδεικνύεται πιο δυνατό, συμβάλλοντας στην πολυπλοκότητα της δύναμής του, παρά το συναισθηματικό κόστος που μπορεί να συνεπάγεται αυτή η μεταμόρφωση.

Αυτός ο πίνακας αντιπροσωπεύει τη διαστρέβλωση στην κοινωνία, καθώς και τη διαστρέβλωση του εαυτού μας. Ο καλλιτέχνης στοχεύει να δείξει και να προκαλέσει το πώς κάποιος μπορεί να φαίνεται διαφορετικός εξωτερικά και να βρίσκεται σε ένα δωμάτιο ώντας κάποιος που σκέφτεται όμως εντελώς διαφορετικά πράγματα. Το πρόσωπο που αποτελείται από ανακατεμένα σχήματα εκφράζει το πώς ένα άτομο μπορεί να έχει στο μυαλό του ένα πλήρες χάος από άχρηστες σκέψεις που μπορεί να παραμορφώσουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπει και αντίλαμβάνεται. Το άτομο στην καρέκλα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ”υπερσκεπτόμενος”. Μόνος αλλά με τόσες πολλές σκέψεις. Τα δύο άτομα που συζητούν φαίνεται να μιλούν μεταξύ τους, αλλά δίνουν τν εντύπωση ότι δεν καταλαβαίνουν πραγματικά ο ένας τον άλλον, σα να βρίσκονται σε μια μη λεκτική συνομιλία. Η λάμπα συνδέει το άτομο στην πολυθρόνα με τους συνομιλητές και ρίχνει τη σκιά του κυρίαρχου άνδρα πάνω από τους άλλους άνδρες, ενώνοντας όλα τα σημεία του δωματίου με κάποιον τρόπο.

Το έργο αποτυπώνει την αίσθηση της κίνησης μέσα στο χρόνο και το χώρο, δείχνοντας την παρουσία σε κομμάτια αντιπροσωπεύοντας την αλλαγή και την επανάληψη. Το αφηρημένο φόντο αντικατοπτρίζει μεταβαλλόμενα περιβάλλοντα, ενώ τα επαναλαμβανόμενα σχήματα υποδηλώνουν μεταμόρφωση και κίνηση. Αυτό το έργο τέχνης διερευνά το πώς αφήνουμε ίχνη του εαυτού μας καθώς κινούμαστε, τονίζοντας τη σύνδεση μεταξύ παρελθόντος και παρόντος.

Ο πίνακας απεικονίζει μια σκηνή σε πόλη, όπου οι φιγούρες των ανθρώπων χάνονται μέσα στο πλήθος. Η παλέτα των ψυχρών μπλε και των θερμών κίτρινων και πορτοκαλί δημιουργεί μια έντονη ατμόσφαιρα αντίθεσης. Ανάμεσα στη μάζα ξεχωρίζει μια γυναίκα με πορτοκαλί παλτό, η οποία φαίνεται να βρίσκεται σε μια κατάσταση απομόνωσης, παρά το ότι περιβάλλεται από κόσμο. Το έργο εντείνει το αίσθημα της αστικής μοναξιάς και του αποξενωμένου πλήθους. Το έργο είναι επηρεασμένο από καλλιτέχνες όπως ο Εrnst Ludwig Kirchner και ο Lyonel Feininger.

Η Ηλιάνα είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας που ενσαρκώνει την ανθεκτικότητα και τη δύναμη. Σχηματισμένη από ένα παρελθόν τρομακτικών τραυμάτων, αναδύεται από το σκοτάδι με αιματοβαμμένο δέρμα αλλά μια ακλόνητη στάση. Είναι μια μαχήτρια, μια δύναμη ανυπακοής, που αποδεικνύει ότι ακόμα και μετά από τις πιο σκληρές μάχες, μπορεί κανείς να σηκωθεί — αδιάσπαστος και ανυποχώρητος.

Εμπνευσμένος από την πρωτότυπη φωτογραφία από το ταξίδι μου στη Βαρκελώνη, αυτός ο ακρυλικός πίνακας αποτυπώνει τις ρευστές, ονειρικές μορφές της αρχιτεκτονικής του Γκαουντί. Οι οργανικές καμπύλες και οι περίπλοκες λεπτομέρειες από βιτρό αντανακλούν τη γοητεία του καλλιτέχνη με την κίνηση και το φως, όπως φαίνεται στη σκελετική πρόσοψη του Casa Batlló. Οι ζεστοί γήινοι τόνοι έρχονται σε αντίθεση με τα ζωντανά μπλε και μοβ του γυαλιού, δημιουργώντας μια δυναμική αλληλεπίδραση χρώματος και σκιάς. Αυτό το κομμάτι δεν είναι απλώς μια αναπαράσταση ενός κτιρίου, αλλά μια εξερεύνηση του πώς η αρχιτεκτονική μπορεί να νιώθει ζωντανή, να μετατοπίζεται και να αναπνέει με την πόλη γύρω της.

Αυτός ο πίνακας ήταν απ’ τα πρώτα μου έργα όπου πειραματίστηκα περισσότερο με τη γραμμή μου, αφήνοντάς την πιο ελεύθερη στον χώρο. Στόχος ήταν να δημιουργήσω μια χρωματική ατμόσφαιρα, όπως κάνει και ο Wong Kar Wai στις ταινίες του. Το μόνο πρόσωπο που κοιτάει προς τα πάνω, που πρόκειται στην ουσία για ένα αυτοπορτρέτο μου, ξεχωρίζει από το σύνολο, δίνοντας έτσι μια αίσθηση εγκλωβισμού ανάμεσα στο πλήθος.

Το κύριο θέμα αυτού του έργου είναι τα όνειρα και οι ευχές σε συνδυασμό με ατμόσφαιρα παραμυθιών. Στην παιδική ηλικία, το να έχεις ένα όνειρο αποτελεί κινητήριο δύναμη για δράση και τα παιδιά συνήθως δεν νοιάζονται αν τα όνειρά τους είναι ρεαλιστικά ή όχι. Διαβάζοντας συχνά παραμύθια

Το έργο τέχνης περιλαμβάνει ένα δέντρο σε αποσύνθεση που περικλείεται σε ένα κυκλικό πλαίσιο, που περιβάλλεται από μπερδεμένες χορδές διαφόρων χρωμάτων. Οι χορδές αντιπροσωπεύουν το χάος και την εμπλοκή, σε αντίθεση με τη φθορά του δέντρου, συμβολίζοντας τη σύγκρουση ανάμεσα στη φθορά της φύσης και την πολυπλοκότητα των συνδέσεων της ζωής.

Αυτό το έργο εκφράζει την ανάγκη μας να κρύβουμε κομμάτια του εαυτού μας, είτε από φόβο είτε από ανάγκη. Τα χέρια καλύπτουν το πρόσωπο, αλλά τα μάτια φαίνονται, δημιουργώντας μια αίσθηση εσωτερικής σύγκρουσης. Διάλεξα το ασπρόμαυρο γιατί δίνει ένταση και τονίζει το φως και τις σκιές, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα συναισθήματα που άλλοτε δείχνουμε και άλλοτε κρατάμε μέσα μας.

Το έργο αποτυπώνει τη βαθιά σύνδεση της Γυναίκας με τη Μητέρα Φύση,αναδυκνύοντας τη δύναμη , την αντοχή και τη ζωοδότρα ενέργεια που μοιράζονται.Η γυναικεία μοερφή αναδύεται από το έδαφος, με τις ρίζες να την περιβάλλουν και να την ενώνουν με το φυσικό περιβάλλον ,συμβολίζοντας τη γέννηση, την αναγέννηση και τη διαχρονική δύναμη της θυλυκότητας.Το γλυπτό εκφράζει τη σύμπνοια μεταξύ της γυναικείας ύπαρξης και της φύσης, προωθώντας την ιδέα της ενδυνάμωσης μέσα από την επιστροφή στις ρίζες , τη σύνδεση με τη γη και την αποδοχή της εσωτερικής και εξωτερικής ομορφιάς

Aπεικονίζει ένα τραiνo γεμάτο ανθρωποειδή ζώα .Η αντίθεση μεταξύ του φυσικού κόσμου και της ανθρωπογενούς προόδου. Το τρένο αντιπροσωπεύει την εκβιομηχάνιση και την κίνηση, ενώ τα ανθρωποειδή ζώα αντικατοπτρίζουν τον τρόπο με τον οποίο η φύση προσαρμόζεται, εξελίσσεται ή αναγκάζεται να συνυπάρξει με τις ανθρώπινες προόδους. Κάθε ομάδα που κρατά διαφορετικά είδη ζώων μπορεί επίσης να προτείνει θέματα διαχωρισμού, διαφορετικότητας ή ενότητας – παραμένουν τα ζώα στους δικούς τους χώρους από επιλογή ή είναι μια αντανάκλαση του τρόπου με τον οποίο η κοινωνία κατηγοριοποιεί και διαχωρίζει διαφορετικές ομάδες; Το μαύρο και το άσπρο συμβολίζουν τα αντίθετα που συνυπάρχουν – φύση και βιομηχανία, παρελθόν και μέλλον, κίνηση και ακινησία, ενότητα και χωρισμός. Το τρένο, ένα ανθρωπογενές δημιούργημα, μεταφέρει πλάσματα της άγριας φύσης, υποδηλώνοντας έναν κόσμο όπου η φύση και ο πολιτισμός είναι συνυφασμένα. Αλλά σε ασπρόμαυρο, το σκηνικό μοιάζει σχεδόν σαν μια ανάμνηση, ένα όνειρο ή μια ερώτηση: Είναι απλώς επιβάτες ή οδεύουν προς ένα αβέβαιο μέλλον;

Tο πορτραίτο αυτό αναπαριστά τον αγαπημένο που παππού που έμεινε σαν μια γλυκιά αναμνηση στο μυαλό μου και στην ψυχή μου.

Πορτρέτο εμπνευσμένο απο μια οικογενιακή φίλη

Το έργο είναι ένα πορτρέτο σε στυλ ροκοκό, που προσωποποιεί τη λογοτεχνία ως γυναίκα, μεγεθύνοντας, επομένως, τη χάρη και την ομορφιά της παιδείας και της ποίησης

Το φως και τα χρώματα του φθινοπώρου αποτέλεσαν έμπνευση για την δημιουργία του έργου

Ο πίνακας αντανακλά τον αντίκτυπο των εξωτερικών επιρροών της προσωπικής ταυτότητας και σκέψης. Τα κατακερματισμένα χαρακτηριστικά, οι διασταυρούμενες γραμμές και οι ερωτήσεις συμβολίζουν την παρεμβατική φύση των εξωτερικών φωνών – κοινωνικές προσδοκίες, σχέσεις και αμφιβολίες για τον εαυτό τους που διαμορφώνουν και παραμορφώνουν

Το έργο μου αποτυπώνει τη χαρά, την ανεμελιά και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας

Επικεντρώθηκα στη μάχη για την εξουσία που αντιμετωπίζουν οι νύφες στο Αφγανιστάν, δίνοντας έμφαση στη λαχτάρα τους για απόδραση. Η χρήση του φωτισμού παίζει βασικό ρόλο σε αυτό, με το υπερυψωμένο φως να συμβολίζει την ελπίδα για σωτηρία από μια ανώτερη δύναμη. Αντικατοπτρίζει την απελπισμένη επιθυμία τους για ελευθερία, καθώς αυτά τα κορίτσια, που δεν έχουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, πρέπει να ωριμάσουν γρήγορα για να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που περιορίζει την αυτονομία τους. Το θέμα είναι πλήρως ντυμένο με λευκό ύφασμα, που παραδοσιακά φοριέται από τις νύφες, συμβολίζοντας την αθωότητα. Ωστόσο, μεταφέρει επίσης θέματα ασφυξίας, απώλειας ελευθερίας και αστυνόμευσης του γυναικείου σώματος, με τις κοινωνικές προσδοκίες να επιβάλλονται στα νεαρά κορίτσια από μικρή ηλικία. Η δαντέλα που καλύπτει τα μάτια της συμβολίζει το πώς αυτά τα κορίτσια τυφλώνονται στην αλήθεια, πιστεύοντας ότι αυτή η μοίρα είναι ένα φυσιολογικό μέρος του πολιτισμού τους λόγω της κυβερνητικής προπαγάνδας. Το υπερκείμενο φως αντιπροσωπεύει επίσης το ρόλο των μέσων ενημέρωσης να επιστήσουν την προσοχή στους αγώνες τους, αλλά η ελλιπής κάλυψή του υποδηλώνει τις πιο σκοτεινές, κρυμμένες αλήθειες που πρέπει ακόμα να αποκαλυφθούν. Οι σκιές χρησιμεύουν ως υπενθύμιση ότι δεν έχουν αποκαλυφθεί όλα τα μυστικά και μόνο με την αποκάλυψή τους μπορούν αυτά τα κορίτσια να ελπίζουν για ελευθερία και μια καλύτερη ζωή.

Η ιδέα πίσω από αυτό το έργο είναι να προκαλέσει τα αισθήματα , τα συναισθήματα και την ψυχική μου κατάσταση. Αυτή είναι ένα αυτοπροσωπογραφία, επομένως οι προθέσεις μου ήταν να αγκαλιάσω τη μη σταθερή διανοητική μου κατάσταση και να δημιουργήσω αυτήν την αντιπαράθεση ενός ήρεμου εξωτερικού (έκφραση προσώπου), αλλά να χρησιμοποιήσω αφηρημένα στοιχεία για να δείξω ανάμεικτες και ανοργάνωτες σκέψεις ( ραβδώσεις δεμένες και διπλωμένες μεταξύ τους). Γενικά, θέλησα να υποδείξω στους θεατές ότι είναι σύνηθες να κρύβουμε τον μπερδεμένο εσωτερικό μας κόσμο και να ενεργούμε ήρεμα και αβίαστα εξωτερικά.

Ενα κοριτσι που χάθηκε σε ένα δάσος.

Για το έργο μου χρησιμοποίησα την τεχνική του πουαντιγισμού τοποθετώντας σχολαστικά μικροσκοπικές κουκκίδες για να ζωντανέψω το όραμά μου. Άντλησα έμπνευση από την αρχαία ελληνική μυθολογία, έναν πολιτισμό βαθιά συνυφασμένο με τη φύση. Οι θεοί του Ολύμπου δεν ήταν μόνο άρχοντες των ουρανών αλλά και προστάτες και ενσαρκώσεις του φυσικού κόσμου. Παρουσίασα τον ίδιο τον Όλυμπο, το ιερό σπίτι των θεών, ως μια ισχυρή αναπαράσταση του μεγαλείου της φύσης. Συμπεριέλαβα Νύμφες, αιθέρια πνεύματα της γης, τα δάση και τα νερά, που συμβολίζουν τη ζωτικότητα της φύσης και τον στενό δεσμό της με τις θεϊκές δυνάμεις. Το κοράκι, η κουκουβάγια και το περιστέρι έχουν το καθένα βαθύ συμβολικό νόημα – το κοράκι που συνδέεται συχνά με τον Απόλλωνα, αντιπροσωπεύει την προνοητικότητα και τη σύνδεση με τους κύκλους της ζωής. Η κουκουβάγια, ιερό ζώο της Αθηνάς, ενσαρκώνει τη σοφία και τα μυστηριώδη βάθη του φυσικού κόσμου, ενώ το περιστέρι, που συνδέεται με την Αφροδίτη, υποδηλώνει την ειρήνη, την αγάπη και την αρμονία με τη φύση. Μέσα από αυτό το έργο , θέλησα να αποτυπώσω τον διαχρονικό σεβασμό που τρέφει η μυθολογία για τη γη, υπενθυμίζοντάς μας τη βαθιά σχέση που είχε πάντα η ανθρωπότητα με τη φύση.

Αυτό το κομμάτι αιχμαλωτίζει την αυτοπεποίθηση και την περιφρόνηση, επιδεικνύοντας την τολμηρή στάση μιας γυναίκας ενάντια στις κοινωνικές προσδοκίες. Τα βρεγμένα μαλλιά και το έντονο βλέμμα συμβολίζουν την απελευθέρωση και την ακατέργαστη δύναμη του να αγκαλιάζει κανείς τον αληθινό εαυτό του.

Η ζωγραφική μου είναι μια ζωγραφική μικτής τεχνικής που αποτυπώνει τον εαυτό μου σε μια ακολουθία κινήσεων, παγωμένη σε 3 διαφορετικά στάδια κίνησης. Το σώμα μου διπλασιάζεται σε μια ρέουσα εξέλιξη, δίνοντας έμφαση στη ρευστότητα της κίνησης. Το πολύχρωμο ύφασμα έκανε κολάζ και ραμμένο πάνω στα ρούχα

Από το 2019 έως το 2025, τα σχέδιά μου υφαίνουν στιγμές, σκέψεις και όνειρα σε μια μαγική συμφωνία. Αντανάκλαση ενός μεταμορφωμένου εσωτερικού κόσμου, που ενώνοντας ηλικίες διατηρεί αιώνιες αλήθειες.